Σιωπή Ξύλινα Σπαθιά Η σιωπή είναι η μεγαλύτερη τιμωρία

Η σιωπή είναι η μεγαλύτερη τιμωρία

Κοιμάσαι; Μα φυσικά και δεν κοιμάσαι αφού ένας ήχος φροντίζει να σε κρατάει ξύπνιο. Μόνο τώρα κατάφερε να φτάσει μια φωνή στα αυτιά σου. Δεν μπορείς να αγνοήσεις τίποτα πια, καθώς είναι όλα εκεί μπροστά σου. Οι στιγμές, τα λόγια, οι αναμνήσεις, όλα έρχονται τα βράδια σαν παραμιλητά και σου κλέβουν τον ύπνο. Σε κρατάνε ξύπνιο μέσα από τα ουρλιαχτά και σου επιτάσσουν να θυμηθείς. Προσπαθείς να καταλάβεις τι σου ψιθυρίζουν, αλλά μάταια. Δε βγάζουν νόημα αυτά που ακούς, είναι σαν άναρθρες κραυγές, ένας ήχος που δεν έχεις ξανακούσει, μια γλώσσα που δεν καταφέρνεις να αποκωδικοποιήσεις. Κάτι εκκωφαντικό που σε κάνει να λυγίζεις από πόνο. Τρομάζεις και προσπαθείς να καταλάβεις πώς κάτι που ακούς, κάτι που μοιάζει με λόγια που ουρλιάζουν, μπορεί να σε πονέσει τόσο.
Βλέπεις, πάντα πίστευες πως τα λόγια φέρνουν την κάθαρση. Λόγια μεγάλα, βαρύγδουπα, γλυκά, μα τόσο ψεύτικα. Είχες συνηθίσει στη βαβούρα που δημιουργούν τα λόγια, όμως αυτός ο ήχος δε ζωντανεύει με λέξεις, αυτός ο ήχος είναι η απάντηση που σου πρέπει, η σιωπή. Τώρα είναι αργά πια για τα λόγια σου καθώς οι τίτλοι τέλους εμφανίζονται κι εσύ παραμένεις μόνος με τη σιωπή του άλλου να σου τρυπάει τα κόκκαλα. Μια σιωπή απέραντη που σκεπάζει το δωμάτιό σου και σε αγκαλιάζει τόσο σφιχτά που σε πνίγει.
Το λιμάνι της σιωπής είναι  συνήθως απάνεμο γι' αυτόν που με σοφία επιλέγει να μη μιλήσει, αλλά να αφήσει τη σιωπή του να πει όσα τα λόγια ήταν πολύ φτωχά για να αποτυπώσουν. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τον παραλήπτη, για σένα που περιμένεις μια απάντηση, μια αντίδραση, μια λέξη. Είχες συνηθίσει τη φωνή του άλλου και τώρα σε πληγώνει αυτή η ανεξήγητη ησυχία. Περιμένεις, ξαγρυπνάς ελπίζοντας ότι μέσα στη βουή θ' αναγνωρίσεις τη χροιά της φωνής του, όμως δεν την ακούς. Και τότε συνειδητοποιείς τη δύναμη της σιωπής του.
Στέκεσαι με δέος μπροστά στη φαινομενικά μικρή σιωπή που όμως μπορεί να κρύβει τόσα ανείπωτα λόγια, συναισθήματα που ξέφτισαν στο χρόνο, ανθρώπους που έμειναν κολλημένοι σε μια στιγμή στο παρελθόν κι ένα γιατί που δεν απαντήθηκε ποτέ.  Εκεί κάτω από τον πνιγηρό ήχο της μπορείς να ακούσεις πια, αν αντέξεις βέβαια, όλη την αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν ειπώθηκε ποτέ ακόμα και από τον πιο θαρραλέο άνθρωπο στον κόσμο, τόσο βροντερή που μόνο η σιωπή του άλλου μπορεί να σου αποκαλύψει.
Από τα λόγια του άλλου μπορεί να ξεφύγεις, από σιωπή του όμως ποτέ! Εγκλωβισμένος στην άβυσσό της έρχεσαι αντιμέτωπος με όσα από φόβο δεν παραδέχτηκες, όσα δεν τόλμησες να πεις, όσα προσπάθησες  μάταια να θάψεις. Στιγμές πεθαμένες και πράξεις σου που έμειναν αγκυλωμένες στο χρόνο ξαναζωντανεύουν μέσα από τη σιωπή που σκεπάζει τα πάντα γύρω σου. Και κάπως έτσι, όλα ξαναγεννιούνται  εκεί, μπροστά στα μάτια σου, χωρίς όμως να σου δίνουν το δικαίωμα να παρέμβεις. Μοιάζει με τιμωρία καθώς αυτή τη φορά πρωταγωνιστής είναι αυτή κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να τη σεβαστείς, να την υπακούσεις, να την αποκωδικοποιήσεις.
Δεν είναι η δειλία που κρύβεται πίσω από τη σιωπή, αλλά το θάρρος. Θάρρος για να περιγράψεις χωρίς λόγια στον άλλο τα ανείπωτα της ψυχής σου, αυτό που οι λέξεις αδυνατούν να εκφράσουν. Βρες το νόημα της σιωπής του. Μη φοβάσαι τα λόγια, ούτε τις πράξεις του, τη σιωπή του να τρέμεις. Αυτή μπορεί να σε πληγώσει περισσότερο από κάθε λέξη. Άκουσε την προσεχτικά γιατί εκεί μπορεί να κρύβονται όλα του τα μυστικά και οι φόβοι.  Αυτά που τρέμει να παραδεχτεί, αυτά που δειλιάζει να σου πει, αυτά που του καίνε τα σωθικά τα μαρτυρά μόνο η σιωπή του. Όταν τα λόγια στερεύουν η ψυχή  ουρλιάζει  μόνο μέσα από τη σιωπή.
Τα σφραγισμένα χείλη άλλωστε, είναι και αυτά που σε πονάνε περισσότερο.

Επιμέλεια Κειμένου Μυρτώς Τσιτσιδάκη: Σοφία Καλπαζίδου

Η σιωπή δεν σημαίνει άρνηση της επικοινωνίας Mohini Panjabi

(Η Sister Mohini Panjabi μοιράστηκε αυτές τις ιδέες στο Διάλογο με τίτλο ''Κάλεσμα του Χρόνου'' στην Ουρουγουάη το 2001, σαν ένα διάλογο των συμμετεχόντων που προετοιμαζόντουσαν για μία ημέρα σιωπής). Ένα από τα αληθινά δώρα στη πολυάσχολη ζωή, είναι μία εκτεταμένη περίοδος σιωπής, ένας χρόνος στον οποίο διεθνώς στρέφουμε την προσοχή μας, μακρυά από τη βιασύνη των συζητήσεων και των υποχρεώσεων, των εικόνων, των μηνυμάτων και των υποχρεώσεων, με ησυχία εναρμονίζουμε τον εαυτό μας με έναν εσωτερικό χώρο μέσα μας.

• Για κάποιους από εμας, επιβεβλημένη σιωπή υπήρξε τιμωρία στο παρελθόν; για παράδειγμα, ένας γονιός ενδεχομένως να έχει νουθετήσει ''Κλείσε το στόμα σου και πήγαινε στο δωματιό σου''. Η σιωπή στην οποία καθόμαστε εδώ, πρόκειται για μία επιλογή. Αυτή η σιωπή είναι μία ευκαιρία για να ανακαλύψουμε νέα και διαφορετικά πράγματα. Η απουσία ομιλίας είναι εντελώς διαφορετική όταν επιλέγουμε να μη μιλάμε.


• Η σιωπή δεν αποτελεί έλλειψη επικοινωνίας. Υπάρχει μία αιθέρια γλώσσα που μας συνδέει τον έναν με τον άλλο μέ τα μάτια, με ένα χαμόγελο ή μία χειρονομία. Η ευφράδεια σε αυτή την αιθερική γλώσσα προκαλεί την ικανότητά μας να παρατηρούμε τις μικρές λεπτομέρειες της ζωής.  Καθώς αναπτύσουμε την ευκολία μας σε αυτή την αιθέρια γλώσσα, παρατηρούμε ότι είμαστε λιγότερο εξαρτημένοι στις μηχανικές συσκευές που μας συνδέουν, αλλά επίσης μας κάνουν να νιώθουμε πιο διασπασμένους.


• Κινούμενοι στον εσωτερικό χώρο της σιωπής, εναρμονίζουμε τον εαυτό μας με το πνεύμα της φύσης και αφήνουμε την αίσθηση την τάση της επικριτικότητας.


• Η σιωπή μας δίνει την ευκαιρία να αναγνωρίσω τις ποιότητες του εαυτού μου που έχουν την ικανότητα να με μεταμορφώσουν. Στη σιωπή μπορώ να συνδεθώ με την ύψιστη ποιότητα της πιο φωτεινής, καθαρής σκέψης.


• Η δράση αναδύεται από το σπόρο της σκέψης. Οι πράξεις είναι οι καρποί αυτών των σπόρων. Ποιό είναι το έδαφος στο οποίο επιλέγω να φυτέψω τους σπόρους των σκέψεών μου?  Η βία ή η γαλήνη?  Ο θυμός ή η αγάπη? Αυτές οι επιλογές είναι μεταμορφωτικές.


•  Η κατάσταση της επίγνωσης που επιτυγχάνω στη σιωπή, συνδέεται άμεσα με την ποιότητα της κατανόησής μου. Το να κατανοώ το να βρίσκομαι στον ''ήχο'' είναι μία γνωστική διαδικασία, ενώ το να κατανοώ το να βρίσκομαι στη σιωπή είναι κάτι πιο αιθέριο, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα συνειδητοποιήσεις που αναδύονται από μέσα μας.  Αυτές είναι πολύ διαφορετικές εμπειρίες.


• Στη σιωπή ανακαλύπτω τις έμφυτες ποιότητές μου, αυτές που είναι εγγενής σε αυτό που είμαι. Εδώ στη σιωπή, αγγίζω τον αιώνιο εαυτό μου και εμπιστεύομαι αυτή την βαθύτατη ουσία.


• Η εμπειρία της αναγνώρισης των αληθινών και μοναδικών ιδιοτήτων μου αυξάνει τη δύναμη του να λαμβάνω. Στη σιωπή, αγγίζω την εσωτερική μου δύναμη και βιώνω την εμπιστοσύνη, την πίστη, την ασφάλεια, την ομορφιά, την αξία μου. Είναι από τή τη βάση της εσωτερικής δύναμης που οι πράξεις μου εκτυλίσσονται.


• Στη σιωπή μπορώ να ακούσω το κάλεσμα του Θεού, το κάλεσμα της φύσης, το κάλεσμα αυτών που βρίσκονται σε ανάγκη.


• Η σιωπή είναι ένας εσωτερικός χώρος μάθησης. Όταν δεν καταλαβαίνω κάτι, συνεχίζω να το κρατώ και στηρίζομαι από αυτό. Όταν συνειδητοποιήσω το μάθημα, τότε απελευθερώνομαι και συνεχίζω.


• Στη σιωπή ανακαλύπτω την αλήθεια με το να έρχομαι σε επαφή με τον αληθινό εαυτό. Η σιωπή  αυξάνει την ικανότητα να κρατώ την αλήθεια μέσα μου.


• Η σιωπή είναι μία ευκαιρία να ξεκουραστώ στην αγκαλιά του μεγαλείου μου. Ας θυμάστε να φροντίζετε τον εαυτό σας με την ιδιαίτερη προσοχή με την οποία θα φροντίζατε κάθε σπουδαία ψυχή.


• Η σιωπή δεν είναι πειθαρχία του τί να κάνω ή τί να μην κάνω, αλλά του πώς να 'είμαι'.

Χρησιμοποιήστε αυτές τις σκέψεις σχετικά με τη σιωπή σαν ένα δίσκο με εδέσματα και διαλέγετε όποιο θέλετε να σας στηρίξει καθώς μεταβαίνετε σε έναν σιωπηλό εσωτερικό κόσμο.