Aσήμαντες παρορμήσεις

Aσήμαντες παρορμήσεις

Το λουλούδι στο γυάλινο βάζο στο τραπέζι της κουζίνας, γερμένο να βρει μια θέση στο φως. Η πόρτα της ντουλάπας ανοιχτή, ευγενικά ανοιχτή για μένα. Το δωμάτιο με έπνιξε, κοίταξα τους βαμμένους γκρίζους τοίχους και το ταβάνι μου, περιείχαν εμένα όπως ο ουρανός περιέχει τον κήπο του.

Άνοιξα το παράθυρο. Το απλωμένο κλήμα φτασμένο ψηλά στην κολώνα του σπιτιού, το βράδυ τα φύλλα στην ίδια θέση  που τ' άφησε η μέρα. Τα κεφάλια των λουλουδιών σηκώθηκαν για να σκεφτούν στον ήλιο.

Τα βιβλία στοιβαγμένα μπροστά μου, το τετράδιό μου σαν λείψανο του χρόνου. Οι λέξεις μου στοιβάχτηκαν. Τα κείμενά μου, τα χειρόγραφα, οι έρωτές μου.

Ψάχνω κάτω από το κρεβάτι για τα παπούτσια μου.

Μια έγχρωμη γυναίκα γίνεται η μητέρα μου. Μέχρι τώρα δεν έχω ούτε ένα ψεύτικο δόντι. Ξαφνικά δέκα παιδιά κάθονται στα πόδια μου. Σε μια μέρα βγάζω μούσι. Πίνω ένα άπατο μπουκάλι κρασί με τα μάτια κλειστά. Ζωγραφίζω στο χαρτί και νιώθω πως είμαι πάλι δύο χρονών. Θέλω όλοι να μου μιλάνε, όλοι.

Νύχτωσε...

Βγήκα έξω και περπάτησα στον κήπο. Είδα τα λουλούδια μες το βραδινό φως. Λουλούδια που σαν σ' όνειρο το ηλιοβασίλεμα πότισα με πίστη χωρίς να ξέρουν πόσο τ' αγάπησα. Είμαι τόσο μόνος μες στη δόξα μου, πέρα από εκείνα έξω που είναι μόνα κι αυτά. Κοίταξα ψηλά, εκείνα τα κόκκινα άνθη που γνέφουν και παρατηρούν στο παράθυρο προσμένοντας με αγάπη τυφλή. Τα φύλλα τους έχουν και εκείνα ελπίδα και τείνουν ορθάνοικτα στην κορυφή προς τον ουρανό. Στο παράθυρο μου δεν βλέπω κανέναν. Μπαίνω από μέσα κοιτάζω πάλι, δεν βλέπω κανέναν. Ψάχνω τα μάτια που θα χαϊδέψουν το πρόσωπό μου. Δεν υπάρχει κανείς. Τα όνειρά μου με σήκωσαν στον αέρα πέρα από το κρεβάτι μου.

Ονειρεύτηκα πως πήδηξα μες στην κάννη ενός όπλου για να τα βάλω με μια σφαίρα.

Από Dracumel στις 20.10.12