ΘΛΙΨΗ

ΘΛΙΨΗ

Είναι τόσες μέρες που στέκομαι και παρακολουθώ τα γεγονότα να τρέχουν γύρω μου με την αντίσταση μου να εχει κατέβει στο μηδέν. Κι όμως μέσα μου κυλάει ορμητικά ενα τεράστιο ποτάμι, που άλλοτε γίνεται οργή και άλλοτε θλίψη, θυμός, απογοήτευση. Η ζωή φαίνεται να ακολουθεί τους κανονικούς της ρυθμούς. Στην πραγματικότητα όμως εχουν αλλάξει ολα οσα αποτελούν την καθημερινότητα μας.
Ο μισθός σου έχει κατέβει στο μισό και κινδυνεύει να πάει παρακάτω. Ο φίλος σου έχει χάσει τη δουλειά του και το δάνειο τρέχει απλήρωτο. Την περασμένη εβδομάδα μαζέψαμε τρόφιμα για την οικογένεια της μικρής Μαρίας. Έχει χάσει τη μητέρα της και ζει με τη γιαγιά και τον παππού, οι οποίοι δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν ούτε το νοίκι τους.
Η Ελλάδα στη φτώχια, η κοινωνία σε αποσύνθεση, οι αξίες και η ανθρωπιά μας σε κίνδυνο. Σε πρώτο πλάνο η μετανάστευση. Οι νέοι πακετάρουν όνειρα και ελπίδες και φεύγουν. Η μνήμη μας ασπρόμαυρη με σκηνές από ταινίες της δεκαετίας του 50 και του 60.

Αποχαιρετάμε πρόσωπα, κλείνουμε το δωμάτιο που αγαπήσαμε, οι θόρυβοι λιγοστεύουν στο σπίτι, η μοναξιά μας γίνεται ταίρι. Στο σινεμά βουλιάζω στο κάθισμα μου και αφήνω τους φανταχτερούς ήρωες να με παρασύρουν στη δική τους πραγματικότητα. Ο Κλούνευ μου κλείνει το μάτι από τη Χαβάη και παραδέχεται απλά, οτι ο κόσμος δεν είναι πάντα τόσο αγγελικά πλασμένος όσο μοιάζει. Σημασία εχει πόσο μπορούμε να μεγαλώσουμε τις ανοχές-αντοχές μας και να δεχτούμε την αλήθεια.
Βγαίνω στη νύχτα και νιώθω μέσα μου μια τεράστια ερημιά. Τα γέλια έρχονται από μια παρέα νέα παιδιά που αγοράζει ποπ-κόρν και ετοιμάζεται να βουτήξει με το κεφάλι στη γλυκιά φαντασία του σινεμά. Τους κοιτάζω που απομακρύνονται και φεύγω χωρίς σκέψεις.
Στη δικιά μου φαντασία τα χρώματα έχουνε μια γκρίζα απόχρωση και μεγαλώνει όλο αυτό όσο προσπαθώ να ταιριάξω οσα μου έταξαν και οσα προσπάθησα, με οτι ζώ.

Ενα βράδυ στο κέντρο αποχαιρετήσαμε με χαμόγελα και ποτά τους φίλους και συναδέλφους που πέρασαν στην εφεδρεία. Ήτανε ενα πάρτι πικρό καθώς ολοι τους προσπαθούσαν να συνηθίσουν σε μία καινούρια πραγματικότητα που τους ξημέρωσε ξαφνικά και αναπάντεχα και άλλαξε συνήθεις ετών. Τα λεφτά είναι ελάχιστα μας λένε, αλλά υπάρχουν και χειρότερα.

Φεύγουμε αργά το βράδυ και νιώθουμε το κρύο να μας περονιάζει. Μια βροχή θα μας σώσει σκέφτομαι και με φαντάζομαι κιόλας να στέκομαι στήν καταιγίδα βρεγμένη ως το κόκαλο, με την ελπίδα της κάθαρσης. Ειναι ενα τεράστιο θεατρικό σκηνικό ολο αυτό, που στήθηκε σε μια γωνιά της γής και περιμένει τον απο μηχανής θεό για να δώσει τη λύση. Κι οσο αυτός δεν εμφανίζεται, κι οι πρωταγωνιστές έμαθαν να παίζουν τόσο κακό θέατρο, ειναι δυστυχώς ολα πολύ αληθινά για να τα θεωρήσουμε ψεύτικα.

Και έτσι ανακαλύψαμε τον φόβο. Φόβος είναι η αποδοχή του κακού για να αποτρέψεις το χειρότερο. Όπλο ιδιαίτερα αποτελεσματικό στις αποσκευές των ισχυρών.Όταν φοβάσαι μαθαίνεις να μην αντιδράς, να μην διεκδικείς. Αυτή είναι η πιο μεγάλη απειλή και χρειάζεται να παλέψεις πολύ για να μάθεις να μην φοβάσαι.

Αντιγράφω από το ποίημα του Σικελιανού:

"Ας κρούσω, σά νευρή σε ημίθεων τόξα,

κύκνου φωνή πλασμένη από τη Δόξα

Κράτει σφιχτά τον πόλεμο Σου Ελλάδα!

Αναρτήθηκε από ΓΙΑΝΝΑ στις 6:59 μ.μ.