Η ΑΠΟΥΣΙΑ

                                           

          

             ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
     
                                    Ι

Οι έρωτες των ανθρώπων έχουν πάντα κάτι

από το μελαγχολικό φτερούγισμα των δειλινών

καθώς σβήνουν στις αποβάθρες των τραίνων ,

σαν δυο πουλιά που ναυάγησαν στην ίδια την σιωπή τους

αγναντεύοντας τα βαγόνια που έρχονται και φεύγουν,

αφήνοντας πίσω τους το τρικύμισμα της αγωνίας

για τους άγνωστους τόπους που απλώνονται στην διάβα τους,

αδύναμα να ξεφύγουν από τις ράγες του πεπρωμένου τους .

                                       ΙΙ

Οι έρωτες των ανθρώπων  έχουν πάντα κάτι
από την μουσική που κρύβει  μέσα της
μια τόση δα σταγόνα βροχούλας,
καθώς γλιστρά από τα φύλλα  στον κορμό
και από εκεί στις ρίζες   και στο χώμα
σαν μια ακροβάτισσα καταδικασμένη,
να κάνει, για μια μονάχα φορά
-ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ -
και ύστερα να χαθεί  καβάλα στην ράχη ενός   ξωτικού

                                         ΙΙΙ

Οι έρωτες των ανθρώπων έχουν πάντα  κάτι

από την μαγεία της έναστρης νύχτας

στο ακρογιάλι με τους ασημένιους αμμόλοφους ,

εκεί που ανταμώνουν το όνειρο με την πραγματικότητα

και παραδίνονται οι θαλασσινές κόρες τρυφερά

στο αγκάλιασμα της μελωδίας που έρχεται,

καλπάζοντας  ,από το σκοτεινό πηγάδι

όπου σβήνει και ανασταίνεται αιώνες τώρα το  φως

Βάσω   Μπρατάκη  

    

                                              

                                                                                                                  

Ο  ΕΡΩΤΑΣ  ΜΟΥ  ΓΙΑ  ΣΕΝΑ

 
Ο έρωτας μου για σένα
είναι  σαν ένα  ταξίδι   στις γειτονιές του Παραδείσου
με τους Πρωτόπλαστους να ονειρεύονται
κάτω από τις ασημένιες φυλλωσιές των άστρων ,
παραδομένοι στην αρμονία του σύμπαντος,
έχοντας για προσκέφαλο μιαν αγκαλιά από κρίνα
πριν χάσουν το λευκό    της  καρδιάς τους.

 
Ο έρωτας μου για σένα
είναι σαν την   μύηση μου  στα μυστικά  μονοπάτια  
της δημιουργίας  της ίδιας της ύπαρξης μου ,
όταν ρίγησε ο αγέρας  από  το φτεροκόπημα   των  ψυχών
που πάλευαν   πάνω από την ματωμένη    μήτρα της μάνας μου ,
αγωνιώντας  τα φτερά της ποια θα προλάβει να μου δώσει  
για να συνεχίσω το ταξίδι    της πάνω   στη  γη  .

 
Ο έρωτας  μου για σένα
έχει κάτι από  το   ξέφρενο   τραγούδι των Βακχών   
έτσι όπως   αναδυόταν    μέσα  από τα σκιερά δάση
με τις βελανιδιές και τις δρύες,
κρυφή μονιά    των ελαφιών και των Δρυάδων,   
τις νύχτες που καθρεφτιζόταν      το φως του ήλιου
στην ασημένια   ασπίδα της σελήνης  .

 
Ο έρωτας μου για σένα
είναι   το  ίδιο  το  κάλεσμα της ζωής
μέσα από το γλυκόλαλο τραγούδι   του   Ορφέα
στα σκοτεινιασμένα   παλάτια του ‘Αδη,
το τριανταφυλλένιο γελάκι   της Περσεφόνης
όταν ξυπνά   ο σπόρος της Άνοιξης  
κάτω από τα  πουπουλένια στρώματα  του χιονιά. 

 
Ο έρωτας μου για σένα
είναι  ότι ποιο όμορφο   έχω νιώσει  μέχρι τώρα!!!


Βάσω  Μπρατάκη    

                                   
                                                      

                                

Η  ΑΠΟΥΣΙΑ

Ήταν ένα απόγευμα σιωπής

όταν ο ψίθυρος της βροχής ρυθμικά

συνόδευε του χρόνου τα βήματα

και ήταν η καρδιά μου που έψαχνε

νοσταλγικά ροδοπέταλα φωτιάς

όταν το φθινόπωρο πορευόταν βιαστικά

μικρό αναμαλλιασμένο παιδί

με όλους τους αέρηδες στα μαλλιά

γλυκά να του σιγοτραγουδούν

φέρνοντας στην αγκαλιά

αρμαθιές από χρυσαφιά φύλλα..

Και ήταν η καρδιά μου

το φυλλαράκι που ντύθηκε τη φωτιά

και τρέμοντας φυλλορροούσε

στου δειλινού τα σκοτεινά δέντρα.

Ήταν ένα απόγευμα βροχής

όταν οι ώρες πορεύονταν βιαστικά

με τον βηματισμό αόρατων φαντάρων

προς τα εκεί που έσβηνε ο χρόνος,

και ήταν η θύμηση της αγάπης μας

το μελαγχολικό τραγούδι του βιολιστή

που έπαιζε κάτω από τη βροχή

όταν οι νότες της μουσικής

σαν πουλιά μού έφερναν από μακριά

τη μελαγχολία που έσταζε γκρίζο.

Και στον τοίχο της προσμονής

ένα γυμνό σκουριασμένο καρφί

που δήλωσε την απουσία σου

όταν οι τελευταίες στιγμές από φως

σαν πουλιά αποδημούσαν για πάντα

στην άλλη πλευρά του ήλιου.

Από την ποιητική συλλογή 

« ΝΥΧΤΑ   ΗΝΙΟΧΟΣ   »

Εκδόσεις   Γαβριηλίδη

Absence

It was a silent afternoon

When rain's whisper

Was rhythmically accompanying

Time's steps,

And it was my heart that

Was nostalgically digging into

The asses of remembrance

For the rose petals of fire

When autumn was marching hastily

Like a young child,

Dishevelled,

With all the winds in his hair

Sweetly singing

Bringing bunches of golden leaves

Into his arms.

And it was my heart

The little leaf that wore the fire

And vanished quivering

On the dark trees of dusk.

It was a rainy afternoon

When hours were marching hastily

At a gait of invisible soldiers

Towards time's fainting,

And the remembrance of our love

was the sad song of a violinist

That played under the rain

When the music notes

Like birds

Brought to me from far away

A melancholy,

Dripping with grey.

And on the wall of waiting

A naked rotten nail

Declaring your  absence

When the last lucid moments

were migrating forever

To the other side

Of the sun.

lyrics :Vaso Brataki

translated by Xaris Paraskevopoulou

    

Αναρτήθηκε από Vaso Mprataki στις 2:03 π.μ.